lening gezocht

Een kredietkaart is een pas waarmee aankopen kunnen worden gedaan waarbij de gebruiker achteraf moet betalen, in tegenstelling tot andere betaalkaarten zoals de debetkaart, waarbij het bedrag direct van de rekening wordt afgeschreven. Zodra een kredietkaart wordt gebruikt wordt feitelijk direct een persoonlijke lening aangevraagd. Achteraf wordt dan de lening terugbetaald.

De geschiedenis van de kredietkaarten

De mogelijkheid om te betalen met een algemene kredietkaart is in 1950 uitgevonden door Ralph Schneider en Frank X. McNamara. Diners Club produceerde als eerste deze kredietkaart en introduceerde zijn club-card in 1957 op de Nederlandse markt. De kredietkaart is in Europa in 1966 geïntroduceerd maar vond zijn wortels al in de jaren 50 in de Verenigde Staten van Amerika. Lange tijd waren kredietkaarten vooral beschikbaar voor de hogere marktsegmenten en werden ze voornamelijk uitgegeven aan (luxe) reizigers en zakenlieden.

De kredietkaart heeft een snelle vlucht genomen nadat American Express, VISA en MasterCard in de jaren hierna een uitgebreid wereldwijd netwerk van acceptatiepunten wisten op te bouwen. In 2010 waren er wereldwijd meer dan 2 miljard kredietkaarten in omloop en zijn er meer dan 28 miljoen acceptatieadressen in ongeveer 200 landen. In Nederland is het aantal kaarten snel toegenomen, van 1,5 miljoen in 1998, via 2,7 miljoen in 2007, naar 6 miljoen in 2010. Deze pas wordt met name vaak gebruikt bij betalingen in restaurants, hotel (reserveringen) en bij autoverhuurders.

Werkwijze

Betalen met een kredietkaart is makkelijk vanwege de brede en wereldwijde acceptatie. Een handtekening en het tonen van de pas is soms nog voldoende, maar omdat het betalen met een handtekening relatief onveilig werd (na verlies of diefstal van de kredietkaart kon een handtekening immers eenvoudig worden nagemaakt), is de pincode op de kredietkaart geïntroduceerd. Met behulp van deze geheime persoonlijke code werd een betaling veiliger. Bij sommige automaten kan betaald worden zonder invoer van de pincode. Essentieel in een pinbetaling is de aanwezigheid van een directe verbinding met de kaart-uitgevende instelling. Indien deze verbinding niet aanwezig is, kan met een handtekening alsnog worden betaald. Een grotere stap in het betaalgemak met een kredietkaart is de introductie van de chip op de kredietkaart. De pincode kan door de chip worden geverifieerd zonder aanwezigheid van een verbinding met de kaart-uitgevende instelling.

Hoeveel kan worden gekocht als je een kredietkaart hebt aangevraagd is afhankelijk hoeveel krediet de rekeninghouder heeft. Die bestedingsruimte wordt niet bepaald door een actueel saldo op een bankrekening, maar wordt bij uitgifte vastgesteld door de kredietkaartuitgevende instelling, meestal een bank.

Met een kredietkaart kan men niet alleen betalen, maar ook geld opnemen bij een geldautomaat.

Internetbetalingen

Met een kredietkaart kunnen op het internet artikelen gekocht worden in webshops. Er is geen pin, geen elektronische handtekening en geen directe verbinding met de kredietkaartinstantie nodig, alleen het kredietkaartnummer, tenaamstelling en einddatum.Visa

Om de veiligheid van kredietkaarttransacties op internet te verhogen, wordt het echter steeds gebruikelijker dat er naast bovengenoemde gegevens een extra verificatiestap moet worden doorlopen. Met een zogeheten internet-interface brengt de internetondernemer de kaarthouder in contact met de kaartuitgevende bank. De klant krijgt een scherm voor zich en moet zijn vaste of eenmalig wachtwoord invoeren.

Hoewel internetbetalingen met de kredietkaart veiliger zijn geworden, is een betaling via iDEAL nog veiliger. iDEAL is voor ondernemers bovendien een goedkopere methode. Ook PayPal is een alternatief voor internetbetalingen. Vanwege de hogere kosten van kredietkaarten brengen sommige webwinkeliers dan ook een extra bedrag in rekening aan de klant, wanneer deze met een kredietkaart betaalt. De kredietkaart heeft met deze nieuwe ontwikkelingen voor internetbetalingen dan ook veel terrein verloren.

Kosten voor de consument:

Een kredietkaart kost doorgaans een vast bedrag per jaar (sommige banken bieden het gebruik van een kredietkaart gratis aan). De kaartbijdrage (en ook de inkomenseis) is in de regel hoger naarmate meer faciliteiten (vaak geclassificeerd als Classic, Business, Gold of Platinum) en een hogere bestedingslimiet wordt geboden.

Als er gebruik wordt gemaakt van een aflossing in termijnen na gebruik van een kredietkaart kan de rente op jaarbasis oplopen tot maximaal 15 procent. Wordt het in eenmaal van de lopende rekening afgehouden, dan wordt doorgaans geen rente in rekening gebracht.
Kosten per transactie bij contant geld opnemen bij een geldautomaat. Deze kosten kunnen per aanbieder sterk verschillen, maar liggen doorgaans rond de 4,50 euro per opname, of bestaan uit een percentage van het opgenomen bedrag.


Bij betaling in landen met andere munten dan de euro kan per transactie een vergoeding (koersopslag) in rekening worden gebracht.
Er kan maandelijks opgenomen worden tot de kredietlimiet en in enkele gevallen eroverheen. Overschrijding van deze limiet kost een boete.

De verkopende partij (acceptant genoemd) dient een onkostenvergoeding (provisie) af te dragen. Deze provisie bestaat meestal uit een percentage van het transactiebedrag.
Schulden

kredietkaarten worden steeds vaker gebruikt als alternatief voor een persoonlijke lening. Tussen 1998 en 2010 stegen de kredietkaartenchulden in Nederland van 200 miljoen euro naar 1,4 miljard euro. Consumenten betalen hierdoor hoge rentes, met name indien zij met verschillende kredietkaarten schuld op schuld stapelen. Deze rente is veel hoger dan de rente op een doorlopend krediet. Dit is ook de reden dat de kaarten voor de banken financieel aantrekkelijk zijn.

In de Verenigde Staten is de problematiek van de kredietkaartenschulden nog aanzienlijk omvangrijker dan in Europa.

Fraude

Het komt voor dat kredietkaartgegevens worden gestolen en gebruikt om betalingen te doen. De consument krijgt dan te maken met afschrijvingen voor aankopen die hij niet heeft gedaan. In de meeste gevallen kan de consument deze afschrijvingen ongedaan maken omdat kredietkaartorganisaties standaard de mogelijkheid bieden om foutieve betalingen terug te laten boeken (chargeback). Dit om misbruik van de kaart achteraf recht te kunnen zetten.

Diefstal van kredietkaartgegevens kan op verschillende manieren plaatsvinden, bijvoorbeeld:
Skimmen: het op onrechtmatige wijze kopiëren van kredietkaartgegevens.
Een consument vult zijn kredietkaartgegevens via zijn pc op internet in, terwijl zijn pc is besmet met een virus, bijvoorbeeld een keylogger, dat deze gegevens doorgeeft aan fraudeurs.
Via valse e-mails en websites (phishing) wordt de consument informatie ontfutseld over kredietkaarten en pincodes.

Indien de verbinding tussen de pc van de consument en de website van de verkoper niet goed is beveiligd. kredietkaartgegevens worden - bijvoorbeeld door hackers - gestolen uit de databases van webwinkels. Kopiëren van beide zijden van de kaart - Ten behoeve van een transactie krijgt een derde (verkoper/ober) de kaart in handen, hij maakt met een camera een foto van beide zijden van de kaart.
Niet alleen consumenten, maar ook webwinkels zijn regelmatig slachtoffer van kredietkaartfraude, waarbij consumenten bestellingen doen via internet en vervolgens de betaling na ontvangst van de producten terugdraaien via de kredietkaartmaatschappij. Om dit probleem te voorkomen werd het 3D-Secure beveiligingsprotocol ontwikkeld. Als de webwinkel dit toepast, heeft de winkel geen chargebackrisico meer van kaarthouders die achteraf (terecht of onterecht) claimen de transactie niet verricht te hebben.

Netwerken

Bekende kredietkaartnetwerken zijn die van VISA, MasterCard, Diners Club, American Express en Cirrus. De meeste banken in de Benelux geven een kredietkaart uit in samenwerking met de netwerken van MasterCard en VISA. Daarnaast zijn er diverse bankonafhankelijke kredietkaarten. Ook geven diverse andere instanties in samenwerking met een kredietkaartorganisatie cards uit.